Ekscelencjo Księże Biskupie Tadeuszu!
Droga rodzino: Czesiu, Alu, Haniu i Janku, Staszku, Krystyno!
Księża, siostry, wszyscy zgromadzeni!
Stajemy dziś na końcu ziemskiej drogi naszego brata w Chrystusie, przyjaciela, Tadeusza Horbacza, a dla nas „Karlosa”, by wypowiedzieć nasze DZIĘKUJĘ, nasze ŻEGNAJ, nasze PAMIĘTAMY, by ostatecznie z ufnością powierzyć Go Panu.
Środowisko DA w Gorzowie, związane z osobą ks. Witolda Andrzejewskiego, a potem związek przyjaciół, który z tego środowiska powstał i trwał przy naszym duszpasterzu do jego ostatnich dni, trwa do dzisiaj.
Tadeusz należał do grupy założycieli tego Duszpasterstwa i przez wiele lat, do „wczoraj”, był jego aktywnym członkiem. Kto Go znał, dobrze wie, że był wulkanem energii, aktywności, inicjatyw, pomysłów i działań, których naprawdę nie sposób wyliczyć. Jak zawsze podkreślał – Duszpasterstwo Akademickie w Gorzowie było głównym miejscem jego formacji, jego matecznikiem. Tu przygotował się do różnych działań w łonie Kościoła, do działań w opozycji, do działań w środowiskach pracy, w Solidarności, różnych stowarzyszeniach i inicjatywach.
We wszystkich tych działaniach oddany Bogu i Ojczyźnie!
W Jego życiu nie brakowało krzyża, ale szedł przez nie godnie, upatrując nadziei w Chrystusie.
Zawsze ufny, zawsze radosny, zawsze pomocny, zawsze otwarty na kontakt, zawsze też gotowy do udziału w pielgrzymkach, rekolekcjach, zawsze otwarty na modlitwę (szczególnie tę ukochaną – różańcową).
Tadeuszu, dziękujemy za Twą dłoń, która wielokrotnie była oparciem dla słabnących w drodze, szukających pomocy! Żegnaj, takim Cię zapamiętamy, zapewniając o naszej modlitwie!
(Słowa pożegnania wypowiedziane w imieniu naszego środowiska przez Leszka Weicherta we wtorek podczas Mszy Św. żałobnej)
